لزوم تشکیل هسته های اعتراضی ( پیشنهاد شماره یک)

دوستان  برای ادامه راه ، مهمترین حرکت پیشرو؛ تشکیل و گسترش هسته های اعتراضیست.
اما هسته های اعتراضی چیست؟! هسته‌های اعتراضی از گروههای 2 تا 5 نفره‌ای تشکیل می‌شد که سالها یکدیگر را می‌شناسند و کاملاً به یکدیگر اطمینان دارند. برای انجام فعالیت های مختلف اعتراضی  2 نفر کافی است ولی به هر حال به هیچ وجه تعداد آنها نباید از 5 نفر بیشتر شود زیرا احتمال لو رفتن و گیر افتادن افراد بیشتر می‌شود. هسته‌های 3 و 4 نفره خیلی رایج است و تعدادی نیز در هسته‌های 2 یا 5 نفره فعالیت می‌کنند. این هسته‌ها هیچ ارتباطی با یکدیگر نداشته و اساساً لزومی به اینکار نیست، هدف کاملاً مشخص است، انهدام سلسله اعصاب سرکوب گران و مختل نمودن سیستم کنترلی آنها. برقراری ارتباط بین هسته‌ها خطرناک، بیمورد و زائد است. هر هسته باید سعی می‌کند تا حد امکان مخفی مانده و شناسائی نشود. هسته‌هایی که تلاش می‌کردند با برقراری ارتباط با دیگر هسته‌ها، گروه بزرگتری تشکیل داده و عملیات بزرگتری را انجام دهند خود را بیشتر در خطر می‌اندازند. لزومی به کارهای بزرگ و قهرمان‌بازی نیست، عملیاتهای کوچک و پراکنده تعداد زیادی هسته اعتراضی، هنگامی که در کنار هم قرار می‌گیرد مقیاسی وسیع و خردکننده می‌یابد.این هسته ها متعلق به هیچ گروه و حزب و تشکیلاتی نیست، ما از جنس مردم هستیم و این بزرگترین عامل موفقت ماست.
در تظاهراتها هم باید گفت با شروع تظاهرات های خیابانی، سرکوبگران و بسیج معمولا از قبل در نقاط اعلامی برای تظاهرات مستقر می شود، با دیدن این سرکوب گران نباید نا امید شد و حالتی از یأس و ناامیدی پدید آورد، عموما  این فکر که سرکوب گران زورمند و بیرحم هستند ، بجان همه می افتاد. با غلبه بر ترس باید درست فکر کرد. ما میدانیم که همفکران زیادی در اطراف ما هستند پس باید با خلاقیت ها، اعتراض را نشان داد. بهترین راه در شهر ستان ها حرکت به سمت نقاط شلوغ است که تراکم نیرو های سرکوب در آنجا کمتر است ( مثل تجربه 25 بهمن در بابل که وقتی اطراف پارک شادی  و دانشگاه را نیروهای سرکوب پوشش داده بودند هسته ها به سمت خیابان مدرس و مرکر شهر حرکت کردند) هسته ها با تغییر مکان در مسیر های اعلامی به صورت خود جوش اعتراض خودشان را اعلام می کنند.باید یاد بگیریم منتظر چیزی نباشیم یا با اولین جرقه شروع کنیم!هسته های کوچک با پیدا کردن یک مکان مناسب از فرصت استفاده کرده و منتظر نمی مانند!

پیشنهاد شماره یک

هسته‌های اعتراضی نباید از تلفن و موبایل برای مکالمات خود استفاده کنند زیرا تلفنها می تواند تحت کنترل باشد ، فقط ملاقات حضوری و هیچ کس هم یادداشت برندارد، همه چیز باید در مغز ثبت شود تا مدرکی بر جا نماند، بهنگام اعتراضات خیابانی باید حتماً کفش ورزشی پوشید و کسی از کفش چرمی استفاده  نکند زیرا هنگام فرار سرعت را کم و باعث سر خوردن و زمین خوردن افراد می‌گردد. هیچ هسته‌ای برای برقراری تماس با هسته‌های دیگر تلاش نکند و تحت هیچ شرایطی برای هیچکس، حتی بستگان نزدیک از فعالیتهای خود تعریف نکنید. این نکته را از یاد نبریم که در سال 57 کسی واقعاً پیش‌بینی نمی‌کرد همه چیز بسرعت بپایان برسد و لذا هسته‌های اعتراضی آن زمان خود را برای مبارزات طولانی و برای سالیان دراز آماده می‌کردند.اما سرکوب ها تا حدی قابلیت اثر گذاری دارد و بعد از مدتی نا کارآمد می شود. باید ورزش با دیگر اعضای هسته را جزء لاینفک برنامه‌ها قرار داد. روحیه بالا، ما را مقاوم و امیدوار می کند و در این حال زمان خوبی را هم برای تبادل افکار و تجزیه و تحلیل برای ادامه ی راه در اختیارمان قرار می دهد. کوچک بودن گروه و تعداد باعث می شود  اگر سر کوب گران موفق بدستگیری هسته‌ای شدند ،فقط چند نفر بدستش می‌افتادند و هیچ راهی به هسته‌های دیگر پیدا نمی‌کنند. به رهبر در گروه احتیاجی نیست زیرا فقط یک هدف و وظیفه را دنبال می‌کنیم، مبارزه با دیکتاتوری و استفاده از راه های مشخص مبارزه.(غیر از مبارزات خیابانی، شعار نویسی، اسکناس نویسی و پخش اعلامیه و شب نامه از بهترین راه های مبارزه در شهرستان هاست)
میدانیم که حاکمیت واقعاً به استیصال و درماندگی افتاده و با ادامه ی راه بیش از پیش درمانده تر و نحیف تر می شود. هسته‌های اعتراضی همرنگ مردم هستند و لذا نامرئی و غیر قابل کشف، هسته‌های اعتراضی در هر ساعتی و به هر مکانی ممکن است به مبارزه بپردازند پس سرکوبگران نمی‌دانند باید کجا انتظار آنها را بکشد. هسته‌های اعتراضی اسلحه ندارند تا نیاز به فشنگ داشته باشند، اسلحه  انها اعتقاد به آزادی خواهی و خلاقیت در مبارزات است. هسته‌های اعتراضی از سرعت عمل بالایی بر خوردارند، برق آسا، عمل می کنند. باید دقت کنیم که هسته های اعتراضی هرگز این اشتباه را مرتکب نمی شوند که بسمت مبارزه مسلحانه بروند، ورود به فاز نظامی سبب خروج توده مردم از صحنه می گردد.
حاکمیت خودش با سرکوب تظاهرات آرام آنرا اجباراً بسمت نهضت اعتراضی سوق می دهد و این گونه خود متحمل هزینه سنگینی می شود. باید در نظر داشته باشید که با تغییر فاز استراتژی کل جنبش سبز ما هم بصورت پویا روش های جدیدی را امتحان خواهیم کرد و صدمات بیشتری بر پیکره ی استبداد خواهیم زد. 

در ادامه راهمان هم، پیشنهاد های دیگر هم به عنوان یک استراتژی شهری اعلام می شود همچنین به  تشریح سایر موارد اعتراضات ابتکاری خواهیم پرداخت و نقش آنها در ادامه ی راه رسیدن به دموکراسی و افزایش روحیه فعالین خواهیم بر شمرد. امیدواریم از این پس بتوانیم مبارزات را هدف مند تر و پویا تر دنبال کنیم.

سپاس