جمعی از دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل با انتشار بیانه ای ضمن اعتراض به به سرکوب مداوم فعالان دانشجویی در کشور و به ویژه سرکوب شدید دانشجویان این دانشگاه،اعلام کردند که"هنوز استبداد و ظلم ستیزی در درون ما زنده است، و ما این را روز سیزدهم آبان به جهانیان نشان خواهیم داد."
در این بیانیه همچنین به روند پادگانی کردن دانشگاه های از سوی حاکمیت اعتراض شده و آمده است"تعبیراتی كه این روزها در وصف دانشگاه و محاسن ! پادگانی كردن آن بیان می شود مؤید همین نكته است که"دانشگاهی پر از افسران جوان !" می خواهند که در آن"افسر می تواند اظهار وجود كند اما فقط با اجازه ی مافوق!"
متن کامل بیانیه جمعی از دانشجویان دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل در آستانه 13 آبان چنین است:
به نام حق
و به نام دانشگاه آخرین سنگر آزادی
و به نام دانشگاه آخرین سنگر آزادی
13 آبان 58 روزی بود كه گروهی به نام «دانشجویان مسلمان پیرو خط امام» به دلیل آنچه «وجود شواهد مبرهن از دخالت آمریكا در امور داخلی ایران و جاسوسی دیپلماتهای آمریكایی در ایران» ذكر می نمودند به سفارت آمریكا در تهران حمله برده و اكثر دیپلماتهای حاضر در این سفارت را نیز به گروگان گرفتند. عامل اصلی تحریك این دانشجویان ورود محمَدرضا پهلوی خائن به ایالت متحده بود كه چندی پیشتر و به بهانه ی مسائل پزشكی و درمانی صورت گرفته بود.
نقد این حركت در این مقال نمی گنجد و هدف ما نیز نمی باشد.امَا نمی توان انكار كرد كه این حركت رادیكال و تاثیرگذار در سطح بین المللی شروعی بود برای حضور و تاثیرگذاری دانشجویان در سپهر سیاست ایران گرچه بسیاری از جریانات و اتحادیه های دانشجویی در سالهای انقلاب فرهنگی حذف شدند.امَا این روحیه ی در جریانات باقی مانده حفظ شد به طوریكه اتحادیه ی انجمنهای اسلامی دانشجویان (دفتر تحكیم وحدت) در دهه ی 60 یكی از تاثیرگذارترین جریانات در عرصه ی سیاسی ایران بود و جریان حاكم نیز به دلیل همسویی این جریانات با سیاستهای خود مشكلی در این زمینه احساس نمی كرد و انجمن های اسلامی یكه تاز صحنه ی دانشگاهها شدند.امَا با شروع دهه ی 70 همان افراد چپ گرایی كه در سال 58 سفارت آمریكا را اشغال كردند به سمت دیدگاههای راست متمایل گشتند.
از سال 76 و با روی كار آمدن محمَد خاتمی بسیاری از فعالین اشغال سفارت ؛ در پستهای مهم دولتی قرار گرفتند.همان بچه غولهای (منظور قدرتمندی است و نه معنای منفی آن) سال 58 كه در دامان اقتدارگرایان بزرگ شده بودند در دولت اصلاحات (مخصوصا دولت اوَل خاتمی) با تمام وجود به پدرخواندگانشان تاختند.
در این مرحله بود كه جبهه ی اقتدار گرا به فكر چاره افتاد.اوَلین گامِ در شیشه كردن این غولهای رام نشدنی ؛ می توانست شلیك گلوله به سعید حجاریان یا تشكیل دادگاه برای عباس عبدی و عبدا... نوری و اقداماتی از این قبیل باشد(حال بگذریم از اینکه سردمداران دانشجویان در حمله به سفارت آمریکا(به اصطلاح لانه جاسوسی) الان به جرم کودتای مخملی در زندان هستند!).گام دوم و البتَه مهمتر حل ریشه ای مشكل بود و آن هم می بایست از دانشگاه شروع می شد.آنان به این نتیجه رسیدند كه اگر در انقلاب فرهنگی می توانستند انجمن های اسلامی را نیز قلع و قمع كنند ؛ حال چنین مشكلی وجود نداشت.به طور صریح تر هر تشكَلی كه جوهره ی دموكراتیك داشته باشد می تواند روزی تبدیل به دشمن شود.گام دوم نیز با حمله به كوی دانشگاه در 18 تیر 78 آغاز شد و به موازات گام اوَل تا الآن ادامه دارد و تعبیراتی كه این روزها در وصف دانشگاه و محاسن ! پادگانی كردن آن بیان می شود مؤید همین نكته می باشد.دانشگاهی پر از افسران جوان ! البته افسر می تواند اظهار وجود كند امَا فقط با اجازه ی مافوق !
در همین راستا یعنی سرکوب دانشجویان فعال با دانشجویان دانشگاه صنعتی بابل به شدت برخورد شد که نتایج آن را در احکام صادره از طرف دادگاه انقلاب می بینید:
ایمان صدیقی ، محسن برزگر و نیما نحوی : 10 ماه حبس تعزیری و 5 سال محرومیت از تحصیل در دانشگاه صنعتی بابل
علی تقی پور و سیاوش سلیمی نژاد : 10 ماه حبس تعلیقی به مدت 5 سال و 5 سال محرومیت از تحصیل در دانشگاه صنعتی بابل
حمیدرضا جهان تیغ و حسام الدین باقری : 10ماه حبس تعلیقی
همجنین ضیاء نبوی دانش آموخته ی ستاره دار و محروم از تحصیل دانشگاه صنعتی بابل از روز 25 خرداد در زندان اوین به سر می برد.
ولی هنوز استبداد و ظلم ستیزی در درون ما زنده است، ما این را روز سیزدهم آبان به جهانیان نشان خواهیم داد....
انجمن اسلامي دانشجويان
دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
۱۲/۸/۱۳۸۸ خورشيدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر