فیلم جدایی، برش کوچک از جامعه ی ایرانی و حتی جامعه ی جهانی بود.
وضعیتی که در آن عصبیت ، قضاوتهای زود هنگام ، هنجار شدن دورغ و نگاه سیاه و سفید امکان گفتگو را از آن سلب کرده بود و حاصل این واقعیت شده، تعلیق ها و دندان خشم بر جگر خسته کوفتن و مردمانی که مقهور وضعیتی هستند که ظاهرا گریزی از دورغ نیست.
جدایی نادر از سیمین وبرنده شدن این فیلم در اسکار ترجمان گم شده ی ملی و جهانی است و گشاد چشم ماست که گفتگو و پذیرش حضور دیگری و فرجام دروغ های کوچک. فحاشی بازبان تصویر، حذف خود و سخن همه ما رابه هنرمندی بیان کرد. زبان آزاد تصویر که نمی توان آن را در ذهن کنترل و حبس کرد ؛ چه این که تصویر جدایی در ذهن تماشاگرانی می نشیند که هر روز تماشاگر جدایی هایند و در این میانه با فیلم در ذهن خود هم نشینی و وضعیت غم بار خود را با نگاهی دلسوازنه دنبال میکنند. آری چنین کنشی و کششی به درام ختم میشود.
امید که همه ما برای گفت گو، صلح، دوستی و راستگویی و قدم هایی با بال کبوتر بیندیشیم که گفته اند؛ کوچک همیشه زیبا ست و امید ما معجزه میکند.
اصغر فرهادی را نماینده ی شادی خود در سالن kodak theater (کداک تئاتر) می دانیم و برای او، گروهش و برای ایرانیان عزیزمان آرزوی روزهای بی دریغ و سکنج را داریم.
علیرضا شهیری
علی اکبر سروش
سید احمد میری
آریا آرام نژاد
علیرضا فلاحتی
محمد معصومیان
محمد رضا کربلایی
مصطفی ابراهیم تبار
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر