با سلام
سی و يک‌سال قبل در چنين روزی جمهوری اسلامی ايران با گروگان گرفتن ديپلمات‌های سفارت آمريکا، گروگان‌گيری خود را از جهان متمدن آغاز کرد و در سی‌ويک سال گذشته تا به امروز به اين روند ادامه داده به طوری‌که امروز نيز دست‌کم دو تن ديگر از شهروندان ايالات متحده (جاش فتال، شين بائر)، گروگان اين حکومت هستند و بيش از هشتاد تن از دانشجويان و دوستان و همکلاسی‌های ما به عنوان گروگان‌های دانشگاه، در زندان‌های جمهوری اسلامی به سر می‌برند.
جناب آقای اوباما!
آنچه ما را بر آن داشت تا در سالروز اقدام اشتباه اشغال سفارت آمريکا در ايران، مستقيما شما را خطاب دهيم، وضعيت دوستان دربندمان در زندان‌های جمهوری اسلامی است. جوانانی که اين روزها به جای کلاس درس در زندان و گاه در سلول‌های انفرادی و تحت سخت‌ترين و غير انسانی‌ترين فشارها به سر می‌برند.
ما از شما که علاوه بر رياست جمهوری ايالات متحده آمريکا، برنده جايزه صلح نوبل نيز هستيد انتظار داريم تا علاوه بر در نظر داشتن فعاليت‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی، نقض گسترده و برنامه‌ريزی شده‌ی حقوق بشر توسط اين حکومت را نيز بيش از پيش مد نظر داشته باشيد و از هيچ اهرم فشاری برای متوقف نمودن آن دريغ ننماييد.
اکنون ما جمعی از فعالين دانشجويی سابق و کنونی، مجدانه و مصرانه از شما می‌خواهيم تا همانطور که پيگير مساله گروگان‌های کشور متبوع خود در ايران هستيد، پيگير وضعيت گروگان‌های ما نيز باشيد و حاکمان ديکتاتور ايران را در خصوص وضعيت ايشان مورد مؤاخذه قرار دهيد.
ما به طور خاص، خواستار تلاش‌های بشردوستانه جامعه جهانی و توجه ويژه به منظور آزادی هر چه سريع‌تر فعالان دانشجويی و مدنی ذيل:
حامد روحی‌نژاد، شبنم مددزاده، ضياء نبوی، کوهيار گودرزی، مجيد توکلی، مجيد دری (که هر شش نفر در شرايط ناگواری در تبعيد به سر می‌برند)، آرمان رضاخانی، آيدين خواجه‌ای، ارسلان ابدی، بهاره هدايت، جواد عليخانی، حسن اسدی زيدآبادی، حشمت‌الله طبرزدی، روناک صفارزاده، سينا گلچين، عابد توانچه، عاطفه نبوی، عباس کاکايی، عبدالله مومنی، علی جمالی، علی مليحی، عماد بهاور، فواد سجودی، کيارش کامرانی، محمد پورعبدالله، محمدامين وليان، مسعود باباپور، مهدی خدايی، مهدی نظام اسلامی، مهديه گلرو، ميلاد اسدی، نظام حسن‌پور، نعيم آقايی، نويد محبی و نيما نحوی
می‌باشيم.
ما باور داريم که اکنون وقت آن رسيده است که دولت آمريکا خاطره‌ی تلخ ۱۳ آبان ۱۳۵۸ يکشنبه چهار نوامبر ۱۹۷۹ را به فراموشی بسپارد و در کنار مردمان ايران برای دستيابی به يک زندگی بهتر در سايه‌ی حکومتی برآمده از آرای واقعی آنان قرار گيرد.
جناب آقای اوباما!
آنچه ما را بر آن داشت تا در سالروز اقدام اشتباه اشغال سفارت آمريکا در ايران، مستقيما شما را خطاب دهيم، وضعيت دوستان دربندمان در زندان‌های جمهوری اسلامی است. جوانانی که اين روزها به جای کلاس درس در زندان و گاه در سلول‌های انفرادی و تحت سخت‌ترين و غير انسانی‌ترين فشارها به سر می‌برند.
ما از شما که علاوه بر رياست جمهوری ايالات متحده آمريکا، برنده جايزه صلح نوبل نيز هستيد انتظار داريم تا علاوه بر در نظر داشتن فعاليت‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی، نقض گسترده و برنامه‌ريزی شده‌ی حقوق بشر توسط اين حکومت را نيز بيش از پيش مد نظر داشته باشيد و از هيچ اهرم فشاری برای متوقف نمودن آن دريغ ننماييد.
اکنون ما جمعی از فعالين دانشجويی سابق و کنونی، مجدانه و مصرانه از شما می‌خواهيم تا همانطور که پيگير مساله گروگان‌های کشور متبوع خود در ايران هستيد، پيگير وضعيت گروگان‌های ما نيز باشيد و حاکمان ديکتاتور ايران را در خصوص وضعيت ايشان مورد مؤاخذه قرار دهيد.
ما به طور خاص، خواستار تلاش‌های بشردوستانه جامعه جهانی و توجه ويژه به منظور آزادی هر چه سريع‌تر فعالان دانشجويی و مدنی ذيل:
حامد روحی‌نژاد، شبنم مددزاده، ضياء نبوی، کوهيار گودرزی، مجيد توکلی، مجيد دری (که هر شش نفر در شرايط ناگواری در تبعيد به سر می‌برند)، آرمان رضاخانی، آيدين خواجه‌ای، ارسلان ابدی، بهاره هدايت، جواد عليخانی، حسن اسدی زيدآبادی، حشمت‌الله طبرزدی، روناک صفارزاده، سينا گلچين، عابد توانچه، عاطفه نبوی، عباس کاکايی، عبدالله مومنی، علی جمالی، علی مليحی، عماد بهاور، فواد سجودی، کيارش کامرانی، محمد پورعبدالله، محمدامين وليان، مسعود باباپور، مهدی خدايی، مهدی نظام اسلامی، مهديه گلرو، ميلاد اسدی، نظام حسن‌پور، نعيم آقايی، نويد محبی و نيما نحوی
می‌باشيم.
ما باور داريم که اکنون وقت آن رسيده است که دولت آمريکا خاطره‌ی تلخ ۱۳ آبان ۱۳۵۸ يکشنبه چهار نوامبر ۱۹۷۹ را به فراموشی بسپارد و در کنار مردمان ايران برای دستيابی به يک زندگی بهتر در سايه‌ی حکومتی برآمده از آرای واقعی آنان قرار گيرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر