این سکوت صدای سرکوبی است که از خیابان به دانشگاه کشیده شد، و طنین پتک آهنینی است که به دست نهادهای انضباطی و امنیتی بر سر دانشجو فرود آمد

اطلاعیه دانشجویان سبز دانشگاه تهران:

 جمعی از دانشجویان سبز دانشگاه تهران با انتشار بیانیه‌ای در روز حضور احمدی نژاد در این دانشگاه اعلام کرد‌ه‌اند که سکوت دانشجویان در برابر این حضور، نه از سر رضایت و یا تسلیم که نشان "رکود و پوسیدگی نظامی است که خط مقدم نقد و اعترا‌ض‌اش در برابر نااهلان و نااهل گری‌ها به اجبار سکوت را بر خروش ترجیح می‌دهد."

متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:

با گذشت یک ماه از آغاز سال تحصیلی جدید ـ که برخلاف رسم هر ساله بدون حضور نماینده ای از جانب دولت، که یادآور وابستگی نهاد دانشگاه به دولت در نظام جمهوری اسلامی است، آغاز شد ـ دانشجویان شاهد حضور شخصی در دانشگاه بودند که بیش و پیش از هر چیز، شوق انتساب به قشر دانشگاهی و فرهیخته را دارد.

مردی که خود را نخبه و پرورده دانشگاه می‌داند و افتخارش ریاست دولتی برخاسته از قلب دانشگاه است. دانشگاه و دانشجویان اما، همواره درباره ربط و پیوند او با دانشگاه نظر دیگری داشته اند و هر بار حضور او در دانشگاه با اعتراض گسترده دانشجویان مواجه بوده است، که البته دانشجویان هم متقابلاً با تنبیه های سخت انضباطی مواجه بوده اند.

اما این بار دانشگاه ساکت بود. دانشگاه ساکت بود و شاید محمود احمدی نژاد، بعد از گذشت یک سال و اندی که مردم ایران علیه مشروعیت او فریاد سردادند و دانشگاه هم به عنوان طنین آگاهی جامعه عدم مشروعیت او را به رخ او و "تحصیل کرده ترین دولت سی سال گذشته" کشید، با خود پنداشت که غایت به دست آمده و دانشگاه نیز چون دیگر بخش های جامعه مقهور قهر او و حکومت شده است.

اما این سکوت نه از سر رضایت است، نه از سر تسلیم، و نه حتی آتشی زیر خاکستر. حکایت دانشگاه این روزها ـ که شاید در طول چند دهه تاریخ دانشگاه در ایران حکایتی بی مانند باشد ـ حکایت مرد مبارزی است که از پس سال ها مبارزه، خسته از نامردمی ها و رنجه از بی مروتی ها کنجی می نشیند و با قلبی پردرد و سری پراندوه به اضمحلال پیش رو می نگرد.

سکوت این روزهای دانشگاه، تنها نشان دهنده ی رخوت دانشگاه نیست، بلکه همچنین نشان از رکود و پوسیدگی نظامی دارد که خط مقدم نقد و اعتراضش در برابر نااهلان و نااهل گری ها به اجبار سکوت را بر خروش ترجیح می دهد.

تنها جاهلی خواهد پنداشت که عدم تجمع دانشجویان ـ دانشجویانی که به اذعان دستگاه های حکومتی اکثریت دانشجویان را تشکیل می دهند ـ در برابر کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، در روز حضور رئیس دولت خود خوانده، نشان از مشروعیت دستگاه حکومت دارد. این سکوت نه از سر رضایت است، نه از سر تسلیم.

این سکوت صدای سرکوبی است که از خیابان به دانشگاه کشیده شد، و طنین پتک آهنینی است که به دست نهادهای انضباطی و امنیتی بر سر دانشجو فرود آمد. پیکر دانشجو که از تاخت و تاز به کوی و لشگرکشی به دانشگاه در 16 و 17 آذر سال گذشته آزرده بود، با کثرت و شدت احکام توبیخ و تعلیق، مانده رمق را هم از دست داد و گوشه ای نشست تا ریختن تدریجی بنای از پایه ویران نظامی را ببیند که هنوز سرکوب را رمز بقا می داند، و در دل امید روزی را می پرورد که دانشگاه قبل از هر چیز محل علم ورزی باشد، نه محلی برای سوء استفاده های سیاسی و ایدئولوژیک.

دانشجویان سبز دانشگاه تهران